Dzięki nowoczesnym technologiom drewniany budynek przestaje być łatwopalny, można go wyciszyć, pozbawiając uciążliwego skrzypienia, i sprawić, że przetrwa nienaruszony przez dekady. Na drewno trzeba spojrzeć na nowo, w sposób wolny od stereotypów i uprzedzeń.
Dom drewniany – kojarzy się nam najczęściej z zabytkową chatą w skansenie lub starą stodołą na wsi. Niesłusznie, bo wielu krajach Unii Europejskiej nowoczesne drewniane domy jednorodzinne, a także budynki użyteczności publicznej jak szkoły czy przychodnie, czy nawet komercyjne biurowce – to już wręcz codzienny widok: więcej można dowiedzieć się tutaj.
Przy tym budowle te mają niewiele wspólnego z popularnymi w Polsce w latach 90. XX wieku „kanadyjczykami”. Choć były one drewniane, to zostawiły złe wspomnienia – fatalna akustyka i skrzypienie utrudniały życie, często też używano nieodpowiednich materiałów i procedur montażu.
Dzisiejsze rozwiązania wyeliminowały bolączki drewnianych domów. Akustykę poprawiono obciążając stropy wylewkami cementowymi (podłoga przestaje być wtedy pudłem rezonansowym) i stosując na dużą skalę materiały izolacyjne (wełna skalna, mineralna lub drzewna) osadzone w szkielecie budynków. Ta izolacja oraz płyty gipsowo-kartonowe, włóknowo-gipsowe, cementowo-włóknowe zabezpieczają też konstrukcję przed ogniem, który nie ma bezpośredniego dostępu do drewnianych elementów nośnych. Warto przy tym pamiętać, że drewniana konstrukcja wytrzyma dłuższy czas w trakcie pożaru, zanim się zawali – za to metalowy szkielet pod wpływem wysokiej temperatury szybko utraci swoją sztywność i nośność.
Zbudowany według współczesnych technologii dom drewniany będzie trudnopalny, cichy, a dzięki odpowiednim środkom konserwującym przetrwa dekady w doskonałym stanie.
(zdjęcia: Schmuttertal Gymnasium, Diedorf, Niemcy – Stefan Müller-Naumann, Carolin Hirschfeld/HK Architekten)