Tynki
wapienne
Tynki wapienne były stosowane w budownictwie już od czasów starożytnych. W Polsce po raz pierwszy użyto ich w IX w. na Wawelu.
Skały wapienne wypalane do formy proszku, połączone z wodą i kruszywem, podlegają procesowi karbonatyzacji, czyli pochłaniają dwutlenek węgla z powietrza i niejako wracają do swojej formy skalnej.
Właściwości
dzięki wysokiej alkaliczności tynki wapienne są odporne na rozwój pleśni i grzybów domowych, co jest szczególnie ważne przy problemach alergicznych
tynk wapienny potrafi wyprowadzić ze ściany wilgoć, sole i inne substancje
możliwość tworzenia hydrofobowej lub całkowicie wodoodpornej powierzchni
z zaprawy wapiennej można przygotować szeroki wachlarz faktur i efektów estetycznych – od gładzi po grube faktury
wapno jest materiałem naturalnym, który może wrócić do obiegu przyrodniczego bez żadnego szkodliwego wpływu na środowisko, a jego zdolność pochłaniania dwutlenku węgla z powietrza równoważy jego wytwarzanie przy wypalaniu wapna
(zdjęcia: Brett and Sue Coulstock na Flickr – CC BY-NC 2.0 Deed, Brett and Sue Coulstock na Flickr – CC BY-NC 2.0 Deed, Stéphane Baron na Wikimedia Commons)
Zastosowania
Tynki te sprawdzają się zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz budynków. Mają też zastosowanie konserwacyjne i czasami używa się ich do odsolenia lub osuszenia ścian.
Specyficznym tynkiem wapiennym jest tadelakt. W trakcie nakładania stosuje się mydło potasowe, a zachodząca reakcja chemiczna tworzy wodoodporną warstwę, którą można zastosować w miejscach narażonych na bezpośrednie działanie wody. Każdy tynk wapienny może podnieść swoje właściwości hydrofobowe przy zastosowaniu mydła potasowego, lecz tylko tadelakt zapewnia całkowitą wodoodporność.