Cordwood
– polana
opałowe
Anglojęzyczny termin cordwood (także stackwall) określa metodę murowania ścian z użyciem krótkich kawałków drewna, która daje bardzo ciekawe efekty wizualne.
Kawałki pni oraz grubszych gałęzi o długości około 30-60 cm układa się obok siebie prostopadle do elewacji ściany – tak, by nie stykały się z sobą, a następnie łączy zaprawą, np. gliną z sieczką słomianą.
Kiedy pozostawimy taką ścianę nieotynkowaną, przekroje drewna ładnie prezentują się na tle glinianej czy wapiennej zaprawy. Budynki z wykorzystaniem tej technologii były w przeszłości rozpowszechniona w Polsce – część z nich zachowała się do dziś na Podlasiu.
Właściwości
zaletą tej techniki jest możliwość wykorzystania taniego drewna o małych gabarytach – głównie pozbawionych kory polan o średnicy zbyt małej, by przerobić je na deski.
drewno układane włóknami w poprzek ścian – a nie wzdłuż nich, jak np. w wypadku domów z bali – ma gorsze właściwości izolacyjne. Zapewnienie odpowiedniej termoizolacji wymaga więc budowy grubych ścian albo zastosowania ściany dwu- lub trzywarstwowej.
(zdjęcia: Melinda Young na Flickr – CC BY-NC 2.0 Deed, Trajinus na Wikimedia Commons – CC BY-SA 4.0 Deed, quiet.fyre na Flickr – CC BY-NC 2.0 Deed)
Zastosowania
Drewniane polana dają dość duże możliwości konstrukcyjne. Domy w tej technologii mogą mieć zarówno tradycyjne, prostokątne kształty, jak również okrągłe lub owalne. Inwestor może także dopasować do swoich potrzeb rodzaj zaprawy oraz wypełnienie izolacyjne. W tym celu stosować można słomę, perlit, trociny z wapnem, keramzyt lub inne popularne materiały.
Warto pamiętać, że drewno używane w tej technice powinno być dobrze wysuszone w sposób naturalny, to znaczy sezonowane. W tym celu najlepiej jest suszyć już gotowe, pocięte na odpowiednią długość polana z miękkiego drewna, na przykład sosny. Jako zaprawa najczęściej stosowana jest glina z piaskiem w odpowiedniej proporcji, często także z dodatkiem sieczki słomianej.
Zazwyczaj polana sklejone są pasami zaprawy o szerokości około 6 cm po wewnętrznej i zewnętrznej stronie ściany z zachowaniem około 1,5 cm odstępu od krawędzi polan. Szczeliny między tymi pasami należy następnie wypełnić glinianymi fugami. Zewnętrzna powierzchnia ścian bywa uodporniana na wilgoć przez użycie tynków glinianych lub piaskowo-wapiennych, czy powlekanie olejem lnianym.